U susretu svjetla, linija i materijala, rađa se priča - ona koju arhitektura šapuće, a fotografija bilježi kao trajni otisak. Boje - ponekad žive, ponekad samo trag - stapaju se s nebojama, s teksturama betona, stakla i sjene. U toj ravnoteži prostor prestaje biti statičan; postaje osjećaj, ritam, gledište. Objektiv ne bilježi samo oblike, već i tišinu oko njih - nevidljivu esenciju koja prostor čini uistinu stvarnim.